و خدایی که در این نزدیکی است...

اللهم عجل لولیک الفرج والعافیة و النصر و مدّ فی عمره الشریف و زیّن الارض بطول بقائه و اجعلنا من خیر اعوانه و انصاره
وقتی قرار باشه مطلبی رو که می نویسی همه بخونن یا حرفی رو که می زنی همه بشنون ، اون موقع باید خیلی مراقب باشی که هر چیزی نگی و هر حرفی ننویسی من باب مثل معروف (هر سخن جایی و هر نکته مقامی دارد) و البته وبلاگ نویسی هم از این قاعده مستثنی نیست حتی اگه آدم بخواد درد و دلهاشو یا خاطرات روزانه شو بنویسه.
هممون می دونیم اولین پستی که آدم تو وبلاگش می ذاره اهمین ویژه ای داره چرا که این اولین مطلب تاثیر زیادی در برداشت ذهنی خواننده از افکار و عقاید صاحب وبلاگ و حتی به جا گذاشتن یه خاطره خوب یا بد داره.
من اما توی اولین پستم نمی خوام مطلب خاصی بنویسم جز اینکه طبق رسم معمول بگم کی هستم و هدفم از وبلاگ نویسی و فعالیت توی این حوزه چیه؟! وبلاگ نویسی برای من یه کار تفریحی و سر گرم کننده نیست ،‏واقعیت اینه که احساس وظیفه کردم،‏راستش رو بخوایید خیلی تأسف خوردم وقتی دیدم جای ما طلبه ها توی نت خیلی خالیه ، در حالی که بر هیچ کسی پوشیده نیست که توی عصر فناوری اطلاعات بدون شک یکی از مؤثر ترین وسائل تبلیغاتی همین اینترنته... یا بهتره بگم در مورد ما طلبه ها این فضای مجازی یه سنگره ،‏یه سنگر مجازی تبلیغاتی که توش فعالیت های زیاد میشه کرد.
من با این نگرش اومدم و امیدوارم خدا کمکم کنه بتونم به بهترین وجه انجام وظیفه کنم.
پایان بخش نوشته ام هم یک قطعه شعر کوتاه که پیش کش همه خوانندگان محترم میشه:
گفتم که خدا مرا مرادی بفرست / طوفان زده ام راه نجاتی بفرست
فرمود که با زمزمه ی یا مهدی / نذر گل نرگس صلواتی بفرست